Celiakia, inaczej choroba trzewna, to choroba należąca do typowo dietozależnych. Jest to inaczej trwała nietolerancja glutenu – czyli białka obecnego w takich zbożach (i ich przetworach), jak:
Choroba jest prawdopodobnie spowodowana reakcją autoimmunologiczną organizmu i związanym z tym stanem zapalnych w jelicie. Może mieć też podłoże genetyczne, a także współwystępować z innymi chorobami – w tym przede wszystkim z chorobą Hashimoto oraz osteoporozą i osteopenią. Nawet połowa osób chorujących na wspomniane zaburzenia ma też celiakię.
Główne objawy tej choroby dotyczą układu pokarmowego i należą do nich: bóle brzucha, wzdęcia, biegunki tłuszczowe i wodniste, utrata apetytu i utrata masy ciała, pojawiająca się krew w stolcu. Celiakia może długo pozostawać chorobą utajoną, nie dającą objawów i dopiero odpowiednia diagnostyka uświadamia chorym ich przypadłość. Na celiakię choruje w Polsce około 380 000 osób, z czego zdecydowana większość, bo nawet 360.000 nie wie o swojej chorobie (!).
Podstawowym elementem dietoterapii celiakii jest eliminacja glutenu. W przeciwnym razie uszkodzeniu ulegają kosmki jelitowe – wypustki w błonie śluzowej jelita cienkiego, za pomocą których do organizmu wchłaniane są wszystkie składniki odżywcze.
W celu potwierdzenia choroby wykonuje się testy z krwi, w których bada się obecność specyficznych dla celiakii przeciwciał, czyli elementów układu odpornościowego, których ilość zwiększa się w obliczu stanu chorobowego. Należą do nich np. przeciwciała EMA, tTG, ARA, AGA. Ponadto wykonuje się testy genetyczne, biopsję (pobranie wycinków) dwunastnicy i badanie endoskopowe.
W celiakii bezwzględnie należy zastosować dietę bezglutenową. Zalecenia dietetyczne dla pacjentów z chorobą trzewną to:
Ponadto należy prowadzić zbilansowaną, zdrową dietę w standardowym rozumieniu. Podstawowe jej zasady to:
Kaloryczność diety powinna być dostosowana indywidualnie do osoby chorej; jej masy ciała, wzrostu, wieku, aktywności fizycznej, stanu zdrowia i celu terapeutycznego.
Nie ma zaleceń, by spożywać inne niż standardowo rekomendowane ilości witamin i składników mineralnych na diecie bezglutenowej. Jednak warto mieć na uwadze, że dieta bezglutenowa nieprawidłowo prowadzona może prowadzić do niedoborów żywieniowych np. błonnika, witamin z grupy B, wapnia, żelaza i ogólnie węglowodanów. Dlatego mimo eliminacji wielu produktów zbożowych, należy pokrywać około 50% dziennej kaloryczności bezglutenowymi źródłami węglowodanów, jak: ryżem, kukurydzą, tapioką i maniokiem, mąką sojową, ziemniakami i batatami, sorgo, prosem, amarantusem, komosą ryżową.
Mimo rosnącej popularności diety bezglutenowej, ze względu na możliwość wystąpienia niedoborów (wspomnianych powyżej), nie ma konieczności jej stosowania w innych jednostkach chorobowych. Zależnie od przypadku można, lecz nie trzeba bezwzględnie wprowadzać diety bezglutenowej u osób z Hashimoto (zapalenie tarczycy) czy reumatoidalnym zapaleniem stawów i innymi chorobami autoimmunologicznymi. Z pewnością jednak nie jest to sposób na odchudzanie, ponieważ podstawą redukcji masy ciała jest deficyt energetyczny, a nie rezygnacja z pewnych składników pokarmowych (np. z glutenu).